Het is eind 2014, begin 2015 als we Ariannes idee voor Mijn Leven gaan uitwerken. In het weekend wordt Gerdiens tuinhuis omgebouwd tot high-tech productielijn. We knippen, tekenen, kiezen, veranderen, printen, lamineren en zo ontstaat de eerste proefversie van onze spelvorm.

Zelf geknipte kaartjes in een plastic mapje, de praatposter in kleur uitgeprint, een Word-document als handleiding. Maar het begin is er en wij geloven dat het gaat werken. Dat we iets moois hebben ontwikkeld.

Nu uitproberen. Ismeta vertrekt met het mapje onder haar arm naar de dan 13-jarige Lotte. Lotte heeft geen zin in een gesprek met weer een hulpverlener/onderzoeker en laat dat non-verbaal duidelijk merken. Ze zit onderuit gezakt in haar stoel en met een verveelde blik geeft ze te kennen dat ze liever iets anders gaat doen.

Ismeta gaat naast het meisje aan tafel zitten en pakt haar mapje erbij. Ze vouwt de praatposter open op tafel, legt onverstoorbaar de kaartjes op tafel en zegt dat ze graag Lottes verhaal wil horen. De houding van Lotte verandert bij het zien van de poster en de kaartjes. Hé, dit is anders, niet standaard. Misschien zelfs wel interessant. Ismeta legt uit dat ze aan de hand van ‘In mijn huis’ (zo heette Mijn Leven toen nog) wil weten wat Lotte bezig houdt, wat er goed gaat in haar leven, waarover Lotte zorgen heeft en wat haar wensen zijn.

Wat volgt is een mooi, geanimeerd en diepgaand gesprek. Lotte en Ismeta beschrijven vele Post-its en plakken de praatposter vol met wensen. Lotte praat open over gebeurtenissen en dingen die ze moeilijk vindt en ook de leuke dingen in haar leven worden niet vergeten.

Aan het einde van het gesprek vraagt Ismeta aan het meisje: “We weten niet of we de goede naam hebben gekozen. Hoe zou jij dit noemen?” Lotte kijkt naar het volgeplakte werkblad en zegt zonder een spoortje van twijfel: “Mijn Leven”.

Lotte is een gefingeerde naam. De echte naam van het meisje is bekend bij de ontwerpers van Mijn Leven.