Kinderen zijn in gesprekken met volwassenen gewend aan bepaalde omgangsvormen. Omgangsvormen die ze vanuit huis of op school hebben geleerd. Het voeren van een gesprek met iemand die belangrijke beslissingen over je kan nemen, maakt dat gesprek met die volwassene extra spannend. Het zorgt ervoor dat een kind vaak wat afwachtend reageert en extra beleefd wil zijn. En dan een professional niet corrigeert als die iets wat het kind zegt verkeerd begrijpt. Of welwillend meegaat in een suggestie of reageert op een toon en vervolgens informatie geeft die niet klopt.
In forensische interviews is het daarom standaard om aan het begin van het gesprek een aantal vaste gespreksregels door te nemen. Gespreksregels die gaan over niet raden of gokken wanneer je een antwoord niet weet, het mogen corrigeren van de volwassene, om uitleg vragen als je iets niet begrijpt en alleen vertellen wat er in het echt gebeurd is. Het doornemen van dat soort gespreksregels helpt de betrouwbaarheid van de informatie te vergroten.
