Soms krijgen we een vraag of een terugkoppelingsgesprek met de ouders aan de hand van Mijn Leven niet te belastend is voor een kind. Bijvoorbeeld omdat het gesprek met ouders een kind in een loyaliteitsconflict brengt. Of omdat een van de ouders boos wordt als hij/zij de ingevulde praatposter ziet.

Is het dan niet slimmer om een soort professionele filter toe te passen? En dan de bevindingen vanuit het gesprek voor het kind naar ouders te ‘vertalen’? Of om gewoon een verslag te schrijven over het gesprek en dat aan ouders toe te sturen of met hen te bespreken? Zodat de eventuele scherpe randjes wat zijn weg gevijld.

Het is een heel bewuste keuze om kinderen een zo groot mogelijk podium te geven. En dat betekent voor ons dat zij om hun mening gevraagd worden en dat die zoveel mogelijk in eigen hun woorden wordt opgeschreven. Maar ook dat die visie zo snel en duidelijk mogelijk wordt gedeeld met die mensen die voor het kind verandering kunnen brengen in zijn of haar situatie: de ouders. Waarom? Om te beginnen…omdat het wettelijk is verankerd. In artikel 12 van het Kinderrechtenverdrag is vastgelegd dat kinderen het recht hebben hun mening te geven over zaken die hen aangaan. En dat die mening serieus moet worden genomen. Juist omdat er dan een beslissing kan worden genomen die beter aansluit bij de behoeften van het kind. Dat was een belangrijke reden voor ons om Mijn Leven te ontwikkelen.

Recent heeft het WODC een onderzoek gepubliceerd onder de titel ‘Kind in proces: van communicatie naar effectieve participatie’, een onderzoek van Prof. mr. drs. M.R. Bruning en anderen. Dit onderzoek gaat in op de vraag of het mogelijk of wenselijk is om de formele procespositie en het hoorrecht van de minderjarige in het Nederlandse civiele procesrecht uit te breiden. In dit rapport wordt ook ingegaan op eventueel optredende loyaliteitsconlicten: “Daarnaast speelt bij kinderen vaak een loyaliteitsconflict, waardoor angst kan ontstaan om een mening te geven die niet correspondeert met de mening van (één van) de ouders. In de studies van Cashmore  (Cashmore, 2011; Cashmore & Parkinson, 2009) beamen jongeren dat deelname hen inderdaad in een moeilijke positie kan brengen.” Diezelfde en andere onderzoeken tonen echter ook aan “dat kinderen eerder gemengde dan uitsluitend positieve of negatieve gevoelens hebben over participatie, waarbij de negatieve aspecten niet opwegen tegen het belang van participeren.”

Kinderen vinden het dus belangrijk om hun stem te laten horen, omdat de beslissing over hun eigen leven gaat. En omdat die beslissingen directe en vaak grote gevolgen voor hen zelf kunnen hebben.  Uit allerlei onderzoeken wereldwijd blijkt ook dat kinderen ontevreden zijn over de mate waarin zij betrokken worden bij beslissingen over hun leven. Boeiend leesvoer. Wil je meer over het onderzoek weten? Check dan de website van het WODC: https://www.wodc.nl/onderzoeksdatabase/2971-positie-minderjarige-civielrecht.aspx.

Illustratie Conger Design via Pixabay